کم‌شنوایی ناشی از افزایش سن که معمولاً از سن 50 سالگی شروع می‌شود، پیرگوشی نامیده می‌شود.
در این افراد تجویز سمعک و وسیله‌ی کمک شنوایی بسیار کمک کننده خواهد بود.
درمان پزشکی مربوط به بازیابی ظرفیت شنوایی تا به امروز امکان‌پذیر نیست.
درمان توانبخشی و استفاده از سمعک و وسایل کمک شنیداری در کاهش علائم و بهبود کیفیت زندگی کمک کننده خواهد بود.
عدم استفاده‌ی به‌موقع از سمعک میتواند باعث افسردگی و انزوای فردی شود.
در این موارد بررسی سلامت عمومی فرد بسیار حائز اهمیت است و باید برای فرد مبتلا به پیرگوشی سمعک تجویز نمود.
به‌دلیل وجود مشکلات همراه ناشی از افزایش سن ملاحظات خاصی باید در نظر گرفته شود.
همچنین آموزش چگونگی مدیریت و استفاده از سمعک باید با جزئیات کامل انجام شود که فرد همه‌ی موارد را به خوبی بیاموزد.
البته بهتر است که در این موارد یک همراه، کسی که بیشترین ارتباط را با فرد سالمند دارد، در این جلسه حضور داشته باشد.
جلسات بعدی تنظیم میتواند در بازه‌های کوتاه‌تری انجام شود.
افراد مبتلا به پیرگوشی با شرایط ویژه
برای سالمندانی که علاوه بر کم‌شنوایی، مشکل بینایی شدید دارند معمولاً تجویز سمعک‌های داخل گوشی بسیار کوچک توصیه نمی‌شود.
همچنین افراد با مشکلات ارتریت شدید در انگشتان که توانایی جاگذاری باتری و کنترل سمعک‌های ریز را ندارند، می‌توانیم سمعک‌هایی با باتری‌های قابل شارژ را پیشنهاد کنیم.
برای افراد مبتلا به پارکینسون که لرزش و ترمور دیده می‌شود نیز سمعک‌های قابل شارژ توصیه می‌شود.
همچنین سالمندانی که مشکلات شناختی و یا حافظه دارند استفاده از چند برنامه سمعک توصیه نمی‌شود.
همه‌ی موارد گفته شده در بالا با توجه به شرایط مریض و انتظارات وی از سمعک خواهد بود.
این ویژگی‌های از فردی به فرد دیگر متفاوت و همچنین قابل انعطاف هستند.
مهم‌ترین نکته‌ی تجویر سمعک سالمندان این است که درک گفتار فرد در سکوت و حضور نویز را بررسی کنیم و انتظارات فرد را با توجه به این مورد بازسازی کنیم.
بدون دیدگاه