تشخیص پیرگوشی

تشخيص پیرگوشی بايد بر اساس سابقه کم شنوايي متقارن و پيشرونده در بيمار مسن تر مشکوک باشد. معاینه فیزیکی ممکن است در تعیین نوع کم شنوایی (انتقالی در مقابل حسی-عصبی)، عوامل احتمالی کمک کننده برای کاهش شنوایی (به عنوان مثال، سرومن)، یا سایر علل اختلال شنوایی مانند تومورها مفید باشد. بیماران مبتلا به کم شنوایی برای تایید تشخیص، تعیین شدت و مدیریت مستقیم نیاز به آزمایش ادیوگرام رسمی دارند.

تشخیص پیرگوشی

تاریخچه:

علل بالقوه چندگانه از دست دادن شنوایی باید قبل از تشخیص پیرگوشی در نظر گرفته شود. تاریخچه دقیق عوامل مرتبط، مانند سابقه خانوادگی، داروهای اتوتوکسیک، تروما، عفونت، نویز و علائم گوش همزمان می‌تواند به روشن شدن علل احتمالی کمک کند.

معاینه فیزیکی:

معاینه فیزیکی به طور کلی شامل اتوسکوپی، علاوه بر تست دیاپازونی برای ارزیابی کم شنوایی است.

شنوایی:

شنوایی با تست استاندارد شنوایی سنجی اندازه گیری می شود که هم توانایی شنیدن صداها و هم درک کلمات را ارزیابی می کند. آستانه تن خالص با ارائه تون های متنوعی از فرکانس های متفاوت بین 250 هرتز و 8 کیلوهرتز تعیین می شود. در یک بیمار مبتلا به پیرگوشی، ادیوگرام، آستانه‌های تن خالص با شیب رو به پایین را با حفظ نسبی امتیازهای تشخیص کلمه نشان می‌دهد. آستانه های مورد نیاز برای درک این صداها ثبت می شوند و مقادیر نرمال به زیر 25 دسی بل می رسند.

تصویربرداری تشخیصی:

مطالعات تصویربرداری، از جمله تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI) و توموگرافی کامپیوتری (CT)، برای تشخیص پیرگوشی اندیکاسیون ندارند. در مواردی که عدم تقارن قابل توجهی در کاهش شنوایی یا سایر نشانه‌های تومور احتمالی مانند شوانومای دهلیزی یا سایر ضایعات قاعده جمجمه وجود دارد، ممکن است MRI برای رد پاتولوژی عصبی یا مرکزی انجام شود. اگر وزوز گوش یک طرفه یا ضربان دار، سرگیجه یا سایر نقایص عصب جمجمه ای وجود داشته باشد، باید این موضوع به ویژه مورد توجه قرار گیرد.