نورومای آکوستیک ؛ از آنجایی که علائم این تومورها شبیه علائم سایر بیماری های گوش میانی و داخلی است، ممکن است تشخیص آنها دشوار باشد. تشخیص معمولا با معاینه گوش، آزمایش شنوایی و تصویربرداری شروع می شود.
بر اساس علائم، پزشک به شما کمک می کند تا تعیین کند که آیا به توموگرافی کامپیوتری (CT) و تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) نیاز دارید یا خیر. MRI برای تشخیص نورومای آکوستیک بسیار حساس تر از CT است. اگر پزشک شما نگران است که شما ممکن است این تومور را داشته باشید، MRI بهترین آزمایش است.
تشخیص زودهنگام بهترین فرصت برای درمان موفقیت آمیز است.
تشخیص نورومای آکوستیک شامل موارد زیر است:
تست شنوایی (ادیومتری). این یک تست عملکرد شنوایی است که میزان شنیدن صداها و گفتار را اندازه گیری می کند. معمولا این اولین آزمایشی است که برای تشخیص نورومای آکوستیک انجام می شود. اگر نوروم آکوستیک دارید، ادیوگرام شما ممکن است موارد زیر را نشان دهد.
افزایش میانگین تون خالص (PTA). این معیار اندازه گیری می کند که فرکانس صدا قبل از شنیدن چقدر باید بلند باشد.
افزایش آستانه دریافت گفتار (SRT). این معیار اندازه‌گیری می‌کند که صدا قبل از شنیدن چقدر باید بلند باشد. مشابه میانگین تون خالص، هر چه امتیاز بالاتر باشد، شنوایی بدتر است.
کاهش تمایز گفتاری (SD). این شاخص تعداد کلماتی را که می‌توانید در یک گوش تشخیص دهید، ارزیابی می‌کند. هر چه نمره کمتر باشد، شنوایی بدتر است.
اسکن تصویری از سر. اگر آزمایشات دیگر به احتمال وجود نورومای آکوستیک اشاره کنند، MRI می تواند تشخیص را تایید کند. MRI با رنگ کنتراست می تواند به تشخیص دقیق تومور کمک کند. اگر نورومای آکوستیک وجود داشته باشد، رنگ بیشتری نسبت به بافت طبیعی مغز جذب می کند و به وضوح در اسکن ظاهر می شود. MRI معمولا یک تومور متراکم روشن را در کانال شنوایی داخلی نشان می دهد.
بدون دیدگاه