بیماری منییر معمولاً در سنین بزرگسالی رخ می‌دهد.
اکثر متخصصان گوش و حلق و بینی در گذشته اعتقاد داشتند که این بیماری اطفال را درگیر نمی‌کند.
امّا در مقاله‌ای که در سال 1861 منتشر شد و یک کودک با همه علائم بیماری منییر معرفی گردید.
مشخص شد که امکان وقوع این بیماری در اطفال نیز قابل بررسی است.
بر طبق مقاله‌ای که در سال 1985 برای بیماری منییر منتشر شد برای شناسایی بیماری منییر سه عامل مهم مطرح است:
- کاهش شنوایی یک طرفه از نوع حسی-عصبی که نوسانی است و به‌طور معمول در فرکانس‌های پایین غالب است.
- وزوز گوش، ثابت یا متناوب، در گوش مبتلا به کاهش شنوایی، که به طور معمول قبل یا حین حملات سرگیجه شدت آن افزایش می‌یابد.
- حملات سرگیجه به مدت چند دقیقه تا چند ساعت با فواصل نامنظم و همراه با حالت تهوع و استفراغ
البته در همین مقاله ذکر شد که این علائم معمولاً در کودکان به ندرت رخ می‌دهد.
در واقع اکثر مطالعات انجام شده در ارتباط با بیماری منییر روی افراد بزرگسال انجام شدهاست.
مقالات محدودی این بیماری را در اطفال بررسی کرده‌اند چرا که شیوع این بیماری در اطفال بسیار کم است و به ندرت رخ می‌دهد.
البته باید دقت داشت که احتمال وقوع این بیماری در اطفال هر چند کم است ولی غیر ممکن نیست.
در کل نتایج مطالعات در این زمینه نشانگر این موضوع است که بیماری منییر در اطفال از نظر تاریخچه، علائم و نتایج ارزیابی‌های عصبی-اتولوژیک با تمام معیارهای بیماری منییر که بصورت مرسوم وجود دارد هم خوانی دارد.
نمی‌توان علامت خاصی را برای افتراق بیماری منییر در اطفال نسبت به بزرگسالان معرفی کرد.
در نهایت می‌توان اینگونه نتیجه گرفت که بیماری منییر در کودکان وجود دارد، امّا شیوع آن کمتر از بزرگسالان است.
برای ارزیابی شنوایی اطفال به شما توصیه می کنم به کلینیک هییرپلاس مراجعه نمایید.
بدون دیدگاه