حفظ تعادل بدن به اطلاعات مختلفی از سیستم های متفاوت نیاز دارد. تعادل را به طور کلی می توان به دو دسته تعادل ایستا و پویا طبقه بندی کرد. تعادل ایستا به معنی توانایی حفظ تعادل بدن در حالی است که ایستاده ایم و بدون حرکت هستیم. تعادل پویا نیز به توانایی بدن برای حفظ تعادل در حالی اشاره دارد که حرکت می کنیم. مکانیسم های درگیر در تعادل ایستا به بهترین وجه توسط Bannister خلاصه شده است. او معتقد است که: ایستادن طبیعی نیاز دارد به:
- قدرت کافی در عضلات اندام تحتانی و تنه برای حفظ ایستادن بدن.
- حساسیت وضعیتی طبیعی برای انتقال اطلاعات مربوط به موقعیت.
- تکانه های طبیعی از لابیرنت دهلیزی در مورد موقعیت.
- یک مکانیسم هماهنگ کننده مرکزی که قسمت اصلی آن ورمیس مخچه است.
- فعالیت مراکز عالی که مربوط به حفظ ارادی وضعیت است.
با این مکانیسم ها می توان الزامات تعادل پویا را به صورت زیر استنباط کرد:
- قدرت کافی در عضلات بدن برای حفظ حرکت و ثبات.
- حساسیت وضعیتی طبیعی برای انتقال اطلاعات مربوط به حرکت.
- تکانه های طبیعی از سیستم دهلیزی و سیستم بینایی مربوط به حرکت و محیط.
- مکانیسم هماهنگ کننده مرکزی شامل مخچه و عقده های پایه
- فعالیت مراکز عالی مربوط به حفظ ارادی/غیر ارادی حرکت و ثبات.
برای داشتن تعادل نیاز است تا مغز اطلاعات مختلفی را پردازش نماید. این اطلاعات از سیستم دهلیزی در گوش داخلی، سیستم بینایی و حس عمقی می آیند. همه ی داده ها توسط مخچه کنترل و نظارت می شوند تا بتواند تفسیر دقیقی از موقعیت بدن و سر ارائه نماید. سیستم دهلیزی در دو گوش قرار دارد و هماهنگ با هم پیغام هایی را به مراکز مغزی مسئول در حفظ تعادل ارسال می نمایند. ورودی های حسی باید با یکدیگر هماهنگی داشته باشند در غیر اینصورت سرگیجه و مشکل تعادل ایجاد می گردد.
بدون دیدگاه