کم شنوایی در هر سنی رخ می دهد اما بروز آن با افزایش سن شایع تر است. افزایش سن ممکن است با خطر بیشتر افسردگی مرتبط باشد، از جمله غمگینی، عزت نفس پایین، احساس گناه، عدم علاقه به فعالیت های روزانه، اختلال در خواب، تمرکز کردن، یا اشتها، که بر توانایی فرد تأثیر می گذارد.
تقریباً 15 درصد از افراد مسن علائم خفیف افسردگی و بین 1 تا 5 درصد اختلالات افسردگی شدید دارند. در واقع، تحقیقات علمی ثابت کرده است که کاهش شنوایی و افسردگی در میان سالمندان با تغییرات در تجربه روانی اجتماعی و اختلال در فعالیت قشر مغز مرتبط است که توضیح قابل قبولی از این موارد است. اختلالات ارتباط بین کاهش شنوایی و افسردگی در افراد مسن به طور گسترده در زمینه تأثیر بالقوه تغییرات روانی اجتماعی که با افزایش سن متحمل می شوند، مورد مطالعه و توجیه قرار گرفته است.
شدت علائم افسردگی با کاهش شنوایی در افراد مسن مرتبط است. شواهد نشان می‌دهد که وقتی افراد مسن از نظر اجتماعی و عاطفی منزوی‌تر هستند، شنوایی شدیدتر کاهش می‌یابد. در صورت عدم درمان، کاهش شنوایی ممکن است باعث استرس مزمن شود و در نهایت منجر به افسردگی به عنوان یک عامل استرس اضافی گردد. بنابراین، کم شنوایی ممکن است مشکلات موجود در مورد توانایی های روانی-اجتماعی و عملکردی در افراد مسن را بدتر کند و در نتیجه احتمال افسردگی را افزایش دهد. در عین حال، جدیدترین شواهد نشان می‌دهد که عوامل روانی-اجتماعی (به عنوان مثال: کاهش مشارکت در فعالیت‌های اجتماعی یا دسترسی به یک شبکه اجتماعی) هیچ تأثیری بر ارتباط بین کاهش شنوایی و افسردگی در افراد مسن ندارد. افراد مسن ممکن است کم شنوایی را به عنوان بخشی از تجربه منظم پیری بپذیرند و بنابراین، با اصلاح/بهبود مهارت های ارتباطی خود یا استفاده از سمعک برای کاهش افت شنوایی، خود را با تغییرات شنوایی سازگار کنند.
بدون دیدگاه