شیپور استاش در گوش؛ اعتقاد بر این است که شیپور استاش ناکارآمد و/ یا نابالغ علت اکثر موارد اوتیت میانی همراه با افیوژن (OME) است. هدف از این مقاله ارائه اطلاعاتی در مورد عملکرد استاش می باشد.
شیپور استاش بالغ، مجرایی از قسمت فوقانی قدامی گوش میانی به حفره باز نازوفارنکس است.
این لوله دارای شکل ساعت شنی کشیده با ناحیه ای منقبض به نام تنگه است که در نزدیکی محل اتصال ناحیه استخوانی و حلقی قرار دارد.
از گوش میانی، یک سوم اول لوله استخوانی و دو سوم دیستال (فارنکس) در غضروف قرار دارد. دو سوم شیپور استاش در حالت استراحت بسته می شود و در هنگام بلع، عطسه یا انجام مانور والسالوا باز می شود. در انتهای نازوفارنکس، حلقه ای از بافت لنفاوی دهانه را احاطه کرده است.
شیپور استاش در گوش
شیپور استاش در دوران نوزادی از نظر تشریحی و فیزیولوژیکی با نوجوانان متفاوت است.
در دوران نوزادی، شیپور استاش کوتاه‌تر (18 میلی‌متر) و زاویه حادتر (10 درجه) در مقایسه با طول (36 میلی‌متر) و زاویه (45 درجه) در دوران نوجوانی و بزرگسالی دارد.
لوله کوتاه‌تر در دوران نوزادی و اوایل کودکی، ریفلاکس ترشحات مملو از باکتری از نازوفارنکس را تسهیل می‌کند.
علاوه بر این، ایستموس (منطقه منقبض) در نوزادان مانند نوجوانان و بزرگسالان زاویه دار نیست. این امر عملکرد محافظتی شیپور استاش را کاهش می دهد. همچنین نوزادان کمتر قادر به باز کردن فعال شیپور استاش هستند که تا حدی علت حساسیت آنها به بیماری گوش میانی است.
شیپور استاش سه وظیفه اصلی دارد:
- تهویه گوش میانی به طوری که فشار محیط و فشار گوش میانی مشابه باشد. در نتیجع انتقال صدا به خوبی انجام خواهد شد.
- محافظت از گوش میانی در برابر رفلاکس ترشحات نازوفارنکس و فلور باکتریایی زیرا در حالت عادی بسته است.
- تخلیه ترشحات از گوش میانی به داخل نازوفارنکس که منجر به پاکسازی محدوده شده و خطر عفونت را کاهش میدهد.
بدون دیدگاه