افت شنوایی را می توان بر اساس شدت آن تقسیم بندی کرد. در افت شنوایی متوسط، علاوه بر عدم وجود صداهای همخوان، شنیدن صداهای مصوت نیز دشوارتر می شود. افراد مبتلا به کم شنوایی متوسط اغلب اظهار می کنند که بدون سمعک می شنوند، اما همیشه نمی توانند درک کنند. فرد مبتلا به افت شنوایی متوسط برای درک گفتار عادی باید از سمعک استفاده کند.
بدون سمعک، فرد باید به نشانه های گفتارخوانی تکیه کند. حفظ سطح تمرکز مورد نیاز برای گفتارخوانی در مدت زمان طولانی بسیار دشوار است.
سمعک همه صداها را برای فرد بلندتر می کند، از جمله صدای پس زمینه. سمعک در محیط های ساکت موثرترین کارایی را دارد.
افت شنوایی متوسط
کودک مبتلا به افت شنوایی متوسط ممکن است:
- عناصر مهم بحث کلاسی از جمله زمینه و محتوای کلیدی را بدون نشانه های بصری نشنود
- دایره لغات کمتر یا محدودتری نسبت به همسالان خود دارد
- همه صداها را در یک کلمه نمی شنود، معمولا بخش هایی را در گفتار و نوشتار خود حذف می کند.
- در تلفظ برخی صداهای گفتاری مشکل دارد
- در پایان جلساتی که نیاز به تمرکز شدید دارند یا در محیط های پر سر و صدا انجام می شوند، بسیار خسته می شود.
- با وجود اینکه سخنران را می شنود، آنچه گفته می شود را اشتباه تفسیر می کنند (آنها می دانند که شخصی چیزی گفته است اما نمی تواند به اندازه کافی واضح بشنود که چه چیزی گفته شده است).
میزان افت شنوایی توسط تست اودیومتری تعیین می گردد. آستانه ی شنوایی 40 تا 70 دسی بل را افت متوسط در نظر می گیرند.
در این تست صداهایی با شدت ها و فرکانس های مختلف ارائه می شوند و کمترین حدی که فرد قادر به شنیدن آن است تعیین می گردد. افرادی که افت شنوایی متوسط دارند به سمعک یا اقدامات درمانی دیگر نیاز دارند.
بدون دیدگاه