بیماری منییر یک بیماری مزمن است که هر ساله تعداد قابل توجهی از بیماران را در سراسر جهان تحت تأثیر قرار می‌دهد.
شیوع این بیماری نسبت به برخی بیماری‌های دیگر که سیستم تعادل را درگیر می‌کنند کمتر است.
فرآیند پاتولوژی این بیماری شامل تغییر در غشای لابیرنتی همراه با تشکیل هیدروپس اندولنفاتیک است.
دلیل اصلی ایجاد این بیماری ناشناخته است و دلایل متعددی برای وقوع این بیماری در نظر گرفته می‌شود.
منییر وستیبولی
منییر وستیبولی (دهلیزی) با اپیزودهای متناوب سرگیجه از چند دقیقه تا چند ساعت همراه با نوسان شنوایی حسی عصبی، وزوز گوش و احساس کیپی گوش مشخص می‌شود.
نوعی از بیماری منییر وجود دارد که منییر وستیبولی (دهلیزی) (VMD) خوانده می‌شود.
20 درصد از بیماران مبتلا به منییر شناخته شده مرسوم در ابتدا (VMD) را نشان می‌دهند.
در مابقی بیماران ممکن است برای چندین سال فقط فرد VMD را بروز دهد.
منییر وستیبولی (دهلیزی) (VMD)، معمولاً یک طرفه، با دوره‌های مکرر سرگیجه مشخصه بیماری کلاسیک منییر مشخص می‌شود.
سرگیجه وضعیتی (Positional vertigo) می‌تواند بین یا در طول اپیزودها رخ دهد.
فشار شنوایی از نظر اهمیت نسبت به سرگیجه در درجه دوّم است.
اگرچه شنوایی طبیعی است امّا ممکن است وزوز وجود داشته باشد که از تحمل فرد خارج باشد.
بیماران مبتلا به منییر وستیبولی در واقع حملاتی از سرگیجه را دارند.
در طی این حملات ممکن است علائم دیگر مرسوم برای بیماری منییر مانند کم‌شنوایی رخ ندهد.
یعنی بین دسته افراد مبتلا حملات سرگیجه و شاید وزوز را تجربه کنند.
در نتیجه پروتوکول درمانی برای این بیماران که توسط متخصص گوش و حلق و بینی انجام می‌شود بر مبنای سرگیجه بیمار و بهبود وضعیتی تعادلی فرد است.
در بیماری منییر مرسوم یا کلاسیک علاوه بر تمرکز بر درمانی سرگیجه به بحث بررسی و توانبخشی کم‌شنوایی بیمار هم پرداخته می‌شود.
بدون دیدگاه