تشخیص کم شنوایی ناگهانی می تواند به تعیین روند درمان مناسب کمک کند. این تشخیص براساس تاریخچه گیری و انجام آزمایشات است. سابقه بیماری فعلی باید تأیید کند که از دست دادن شنوایی ناگهانی است و مزمن نیست.
همچنین باید توجه داشته باشد که آیا کم شنوایی یک طرفه است یا دوطرفه و آیا یک رویداد حاد فعلی وجود دارد (مانند آسیب سر، باروتروما [به ویژه آسیب غواصی]، بیماری عفونی). علائم همراه مهم شامل سایر علائم گوش (به عنوان مثال، وزوز گوش، ترشحات گوش)، علائم دهلیزی (به عنوان مثال، بی ثباتی در تاریکی، سرگیجه) و سایر علائم عصبی (مانند سردرد، ضعف یا عدم تقارن صورت، حس چشایی غیر طبیعی) است.
تشخیص کم شنوایی ناگهانی
آزمایشات
شنوایی سنجی
ام آر آی و سی تی
بیماران باید ادیوگرام داشته باشند، و مگر اینکه تشخیص به وضوح یک عفونت حاد یا مسمومیت دارویی باشد، اکثر پزشکان MRI تقویت‌شده با گادولینیوم را برای تشخیص علل غیر ظاهری، به‌ویژه برای افت یک‌طرفه انجام می‌دهند.
بیمارانی که علت تروماتیک حاد دارند نیز باید MRI انجام دهند.
فیستول پری لنفاتیک معمولا به دلیل یک رویداد محرک مشکوک است (مانند فشار بیش از حد، باروتروما)، و آزمایش ممکن است با استفاده از فشار پنوماتیک مثبت برای برانگیختن حرکات چشم (نیستاگموس) انجام شود.
سی تی استخوان گیجگاهی معمولا برای نشان دادن ویژگی های استخوانی گوش داخلی انجام می شود و می تواند به روشن شدن ناهنجاری های مادرزادی (مانند بزرگ شدن قنات دهلیزی)، شکستگی استخوان تمپورال در اثر ضربه یا فرآیندهای فرسایشی (مانند کلستئاتوم) کمک کند.
بیمارانی که فاکتورهای خطر یا علائمی دارند که دلایلی را پیشنهاد می‌کنند، باید آزمایش‌های مناسب را بر اساس ارزیابی بالینی انجام دهند (مانند آزمایش‌های سرولوژیک برای عفونت احتمالی HIV یا سیفلیس، شمارش کامل خون [CBC] و مشخصات انعقادی برای اختلالات خونی، میزان رسوب گلبول قرمز [ESR]). و (آنتی بادی های ضد هسته ای برای واسکولیت).
بدون دیدگاه